 |
||
| Historia Warszawskich Organizacji Zrzeszających Hodowców Gołębi Rasowych i Drobiu Ozdobnego Zaczątki hodowli gołębi rasowych i drobiu ozdobnego na terenie Warszawy sięgają odległych czasów. Początkowo na posiadanie tych wspaniałych ptaków mogła sobie pozwolić jedynie szlachta, lecz z biegiem czasu stało się to również przywilejem niższych warstw społecznych. Najstarsza wzmianka o zorganizowaniu pokazu rasowego ptactwa w Warszawie pochodzi z połowy XIX wieku, kiedy to zaprezentowano go przy okazji „Wystawy Zwierząt Gospodarskich”. W tym okresie odbywał się też na Zapiecku popularny wśród ówczesnych Warszawiaków „Targ na gołębie i ptaki śpiewające”. Do grona pierwszych wystawców zaliczały się takie postacie jak: hr. Aleksandra Potocka z Wilanowa, hr. Józef Zamojski ze Starej Wsi pod Celestynowem, hr. Krasiński z Ursynowa. Niestety represje władz carskich wobec wszelkich społecznych zrzeszeń (zwłaszcza po Powstaniu Styczniowym) a także I wojna światowa nie pozwoliłyby tym pionierom na kontynuowanie ich pracy hodowlanej w pierwotnych strukturach organizacyjnych. Okres międzywojenny to czas rozkwitu warszawskiej hodowli. 12 grudnia 1921 r. z inicjatywy Ministerstwa Rolnictwa został założony w Warszawie Centralny Komitet ds. Hodowli Drobiu w Polsce. Na czele tejże organizacji stanął znany działacz związkowy, publicysta i propagator hodowli rodzimych ras drobiu i gołębi prof. Maurycy Trybulski. Od stycznia 1922 roku zaczął się ukazywać dwutygodnik ilustrowany „Polski Drób”. W dniu 25 kwietnia 1922 r. zostało powołane Warszawskie Towarzystwo Hodowców Gołębi Rasowych i Pocztowych. Związek ten miał na celu rozwój racjonalnego chowu gołębi przez zrzeszenie hodowców, opracowywanie wzorców ras krajowych, urządzanie konkursów, wystaw i wydawanie literatury fachowej oraz rozpowszechnianie hodowli gołębia pocztowego. Pierwszym prezesem WTHGR i P został wybrany prof. Maurycy Trybulski. W kolejnych latach funkcję tę sprawowali m.in. Kazimierz Ignatowski i Stefan Orlewicz. W dniu 1 sierpnia 1929 r. protektorat nad Zjednoczeniem Polskich Stowarzyszeń Gołębi Pocztowych objął Minister Spraw Wojskowych Marszałek Józef Piłsudski. Gośćmi honorowymi na naszych wystawach w tym okresie były tak znakomite postacie ze świata polityki jak: Stefan Starzyński, Roger Raczyński czy Ignacy Mościcki. Z dniem 1 września 1939 r. rozpoczął się najtragiczniejszy okres w historii warszawskiej hodowli, którego okrutne skutki odczuwamy do dnia dzisiejszego. W trakcie walk o Warszawę zginęło wielu wybitnych hodowców min. w siódmym dniu Powstania poległ prof. Maurycy Trybulski, który dziś jest patronem Warszawskiego Związku Hodowców Gołębi Rasowych i Drobiu Ozdobnego. Gołębie z warszawskich gołębników były masowo konfiskowane przez okupanta a za ich posiadanie groziła nawet kara śmierci. Wraz z płonącymi domami odchodził publicystyczny dorobek wielu pokoleń hodowców. W latach powojennych podjęto próbę reaktywacji rozbitej organizacji która rozpoczęła swoją działalność jako Grupa Hodowców Drobnego Inwentarza i Zwierząt Futerkowych zrzeszonych w ramach Związku Samopomocy Chłopskiej. W 1957 r. powstał Polski Związek Hodowców Drobnego Inwentarza z siedzibą w Warszawie. W 1990 r. z inicjatywy inż. Jerzego Szawiela założony został w Warszawie Ogólnopolski Związek Hodowców Gołębi Rasowych zrzeszający w swoich strukturach odziały terenowe z całego kraju. W 1996 r. powstał Warszawski Związek Hodowców Gołębi Rasowych i Drobiu Ozdobnego. Organizacja ta pod niezmienioną nazwą istnieje do dnia dzisiejszego i corocznie prezentuje dorobek swoich członków podczas wystaw. Ostatni pokaz zorganizowany przez WZHGR i DO miał miejsce w styczniu b.r. W imprezie tej udział wzięło 109 hodowców, którzy zaprezentowali 1512 eksponatów a wśród nich gołębie, króliki, drób ozdobny i ptaki egzotyczne. Z racji na niski budżet Związku i wysokie koszty wynajmu powierzchni wystawienniczych w Warszawie impreza ta odbyła się na terenie Rolno-Spożywczego Rynku Hurtowego w podwarszawski Broniszach. Głęboko wierzymy, że w najbliższych latach uda nam się zebrać odpowiednie środki na zorganizowanie wystawy na terenie Warszawy i kontynuowanie półtorawiecznej tradycji. opracowanie: Tomasz Fink |
||